Kort antwoord: JA

Het is echter vaak een te complex en uitdagend proces. Waarom zijn cybercriminelen moeilijk te vatten:

1. Anonimiteit en Globalisering:
   • Internet maakt anoniem: Criminelen opereren vaak via versleutelde netwerken (zoals het Dark Web), VPN's, proxy-servers en cryptocurrencies, waardoor hun identiteit en locatie moeilijk te achterhalen zijn.
   • Internationale Jurisdictie: Een hacker in Rusland kan een slachtoffer in België aanvallen. Dit brengt complexe juridische en diplomatieke kwesties met zich mee, zoals uitlevering en internationale samenwerking tussen politiekorpsen, die langdurig kunnen zijn.
2. Technische Complexiteit:
   • Geavanceerde Tools: Criminelen gebruiken steeds geavanceerdere malware, hackingstools en technieken (soms versterkt door AI, zoals eerder besproken) die moeilijk te analyseren en te traceren zijn.
   • Snelle Evolutie: De tactieken van cybercriminelen veranderen constant. Zodra een methode wordt ontdekt en verdediging wordt opgebouwd, vinden ze alweer nieuwe manieren.
   • Digitale Sporen: Hoewel ze digitale sporen achterlaten, zijn deze vaak versleuteld, verspreid over meerdere landen en servers, en kunnen ze snel worden gewist.
3. Schaal en Volume:
   • Massale Aanvallenj en weinig aangiftes: Er zijn dagelijks miljoenen cyberaanvallen wereldwijd. De politie heeft simpelweg niet de capaciteit om elke individuele cybermisdaad te onderzoeken en veel slachtoffers doen geen aangifte.
4. Gebruik van Geldezels:
   • Zoals eerder besproken, gebruiken criminelen geldezels om geld wit te wassen. Dit creëert een buffer tussen de criminelen en het gestolen geld, wat het opsporen bemoeilijkt. De geldezels zijn vaak degenen die in eerste instantie worden gevat, wat soms leidt tot de échte daders, maar niet altijd.

Ondanks deze uitdagingen boeken de wetshandhaving wereldwijd steeds meer succes. Dit gebeurt door een combinatie van gespecialiseerde kennis, internationale samenwerking en geavanceerde technieken.

Het Dark Web is een intrigerend en vaak verkeerd begrepen deel van het internet. Om het te begrijpen, is het nuttig om het internet voor te stellen als een ijsberg:

1. Surface Web (Oppervlakte Web): Dit is het deel van het internet dat we dagelijks gebruiken en dat door zoekmachines zoals Google, Bing en DuckDuckGo wordt geïndexeerd. Denk aan websites zoals Wikipedia, nieuwswebsites, sociale media, online winkels (bol.com, Amazon), enz. Dit is het topje van de ijsberg, naar schatting minder dan 5-10% van het totale internet.
2. Deep Web (Diep Web): Dit is het grootste deel van het internet, naar schatting 90-95%. Dit zijn pagina's die niet geïndexeerd worden door zoekmachines, vaak omdat ze achter een inlogscherm, een betaalmuur of in databases verborgen zitten. Denk aan:
   • Je online bankrekening
   • Webmail-accounts (Gmail, Outlook)
   • Cloudopslag (Dropbox, Google Drive)
   • Patiëntendossiers bij ziekenhuizen
   • Bedrijfsinterne netwerken en intranetten
   • Wetenschappelijke databases en journals
   • Streamingdiensten (Netflix, Spotify) Het Deep Web is op zichzelf niet illegaal en de meeste mensen gebruiken het dagelijks zonder het te beseffen. Het is simpelweg niet openbaar toegankelijk via een standaard zoekmachine.
3. Dark Web (Donker Web): Dit is een klein, verborgen deel van het Deep Web. Het onderscheidende kenmerk van het Dark Web is dat het alleen toegankelijk is via speciale software en netwerken die ontworpen zijn om de identiteit en locatie van de gebruikers volledig te anonimiseren. Het meest bekende netwerk is Tor (The Onion Router), vandaar dat Dark Web-adressen vaak eindigen op .onion.

Het Dark Web is een complex fenomeen dat voortkomt uit de behoefte aan online privacy, maar helaas ook een toevluchtsoord is geworden voor grootschalige criminele activiteiten. Voor de gemiddelde internetgebruiker is er geen legitieme reden om het Dark Web te bezoeken en de risico's wegen zwaar op tegen de potentiële voordelen. het vooral belangrijk om mensen bewust te maken van de gevaren van data die op het Dark Web wordt verhandeld (na datalekken) en hoe ze zichzelf daartegen kunnen beschermen.

Ja, kredietkaarten kunnen nog steeds gekopieerd worden, maar de methoden zijn geëvolueerd:

• Fysieke klonen van de magneetstrip zijn nog steeds mogelijk als de crimineel toegang krijgt tot de magneetstrip data en een pincode. De EMV-chip maakt dit echter veel moeilijker en minder rendabel voor criminelen in regio's met chip-enabled terminals.
• De chip zelf is extreem moeilijk, zo niet onmogelijk, te 'klonen' in de zin van het recreëren van de dynamische, unieke transactiecodes. Shimming kan wel data van de chip uitlezen, maar maakt geen werkende chip-kloon.
• Online fraude met gestolen kaartgegevens (nummer, vervaldatum, CVV) is nog steeds een zeer groot probleem, vaak via social engineering of datalekken.

Daarom blijven de waarschuwingen om je pincode af te schermen, verdachte terminals te mijden en je kaart nooit uit het oog te verliezen van groot belang. En voor online veiligheid blijven sterke wachtwoorden, 2FA en alertheid op phishing cruciaal.